خواهران و برادران گرامی
انجیل میگوید که : " عیسی در همة شهرها و روستاها گشته، درکنیسه های آنان تعلیم میداد و بشارتِ پادشاهی را اعلام میکرد و هر درد و بیماری را شفا میبخشید. و چون انبوه جماعتها را دید، دلش بر حال آنان سوخت زیرا همچون گوسفندانی بیشبان، پریشان حال و درمانده بودند. پس به شاگردانش گفت: محصول فراوان است، اما کارگران اندک. پس از مالک محصول بخواهید کارگران برای درو محصول خود بفرستد" (مت 9 : 35-38).
این سخنان ما را شگفت زده میکند، چراکه ما همه میدانیم که نخست باید شُخم زد، بذر کاشت و آنگاه از آن نگهداری کرد تا آنگاه در زمانِ مناسب، محصولی فراوان درو نمود. در عوض عیسی میگوید که " محصول فراوان است". اما چه کسی برای این نتیجه کار کرده است؟ تنها یک پاسخ هست: خدا. کشتزاری که عیسی از آن سخن میگوید، آشکارا انسانیت است، یعنی ما. و کارِ مؤثری که " این همه ثمره " تولید کرده است، فیضِ خدا است، که همانا مشارکت با او است (یو 15 : 5). بنابراین نیایشی که عیسی از کلیسا طلب میکند، متوجه نیاز به افزودن بر شمارِ کسانی است که به پادشاهیِ او خدمت میکنند.
پولس رسول که یکی از " همکارانِ خدا" بود، خود را به شکلی خستگیناپذیر وقفِ انجیل و کلیسا کرد. این رسول با آگاهیِ آن کسی که شخصاً تجربه کرده بود ارادة نجاتبخشِ خدا چقدر رازآمیز است، و چطور پیشگامیِ فیض، خاستگاهِ هر فراخوانی است، به مسیحیانِ قرنت یادآوری میکند: " شما کشتزارِ خدا هستید" ( اول قرن 3 : 9). چنین است که در برابرِ محصولِ فراوانی که خدا به تنهایی ارزانی میدارد نخست در دلِ ما احساسِ شگفتی میجوشد، ؛ آنگاه احساسِ شکرگزاری برای محبتی که همواره بر ما پیشی میگیرد؛ و سرانجام احساسِ ستایش برای کاری که او به انجام رسانده است، کاری که نیازمندِ توافقِ آزادانة ما در عملکردن با او و برای او است.