نیایش آشتی همگانی به همراه اعتراف و آمرزش فردی

در زمان روزه، کلیسا در نام خداوند، درخواست توبة خود را نو می­کند. این فراخوانِ تغییر زندگی است. توبه، موضوعِ یک لحظه یا یک زمان از سال نیست بلکه وظیفه ایست که در تمام زندگی فرد پابرجا می­ماند. چه کسی در میان ما می­تواند گمان بَرَد که گناهکار نیست؟ هیچ کس. ما همه گناهکاریم. پولس رسول می­نویسد: " اگر بگوییم گناه نکرده­ ایم، خود را فریفته­ ایم، و حقیقت در ما نیست. اگر گناهان خود را اعتراف کنیم، او وفادار و عادل است، و گناهان ما را می­آمرزد و ما را از تمامی ناعدالتی­مان پاک می­کند. (اول یو 1 : 8-9) و این همان چیزی است که هنگام این جشن، در این روزِ آشتی روی می­دهد. همین کلام خدا که شنیدیم، ما را با دو رُکن اساسی زندگی مسیحی آشنا می­کند.

نخست، در بر کردنِ طبیعتِ نوین. انسان جدید،" آفریده شده به شباهت خداوند" (افسس 4 :24) که در تعمید از نو به دنیا آمده، زندگیِ خودِ خداوند را دریافت می­کند، حیاتی که ما را فرزندان خدا کرده و در مسیح و کلیسای او شریک می­سازد. این زندگی نوین به ما اجازه می­دهد تا با چشمانی دیگر به واقعیت بنگریم، بدون منحرف شدن بوسیلة چیزهای بی­اهمیتی که دیر نمی­پایند و آنها که با زمان از میان می­روند. به این خاطر ما فراخوانده شده­ایم تا رفتارِ گناه را ترک گفته، نگاهمان را به آنچه مهم است بدوزیم. " آدمی در آنچه هست، با­ارزشتر است تا در آنچه دارد". این است تفاوت زندگیِ بَدریخت شده با گناه و زندگیِ روشن­شده با فیض. از دلِ انسانِ نو شده در شباهت با خدا، رفتار خوب برمی­آید: راستگوییِ همیشگی و پرهیز از هر فریب؛ نه دزدی، بلکه شریک شدن هرآنچه دارید با دیگران؛ به خصوص با آنانکه در نیاز اند، نه دادنِ با خشم و رنجش و انتقام، بلکه با فروتنی، بزرگوارانه، و آمادة بخشش؛ نه با شایعه که نام نیک مردم را تباه می­کند، بلکه با نگریستن به رویة خوب هرکس. موضوع، پوشیدنِ(جامة) انسان نوین، در این منش­های تازه است.