"دل قوی دارید" (یع 5 : 8)
خواهران و برادران گرامی
زمانِ روزه برای تمامی کلیسا، برای هر اجتماعِ کلیسایی و هر ایماندار زمانِ نوشدن است. فراتر از هر چیز "زمانِ فیض" است (دوم قرن 6 : 2). خدا از ما آن چیزی را که خود به ما نبخشیده باشد نمی خواهد. " ما محبت میکنیم چراکه او نخست ما را محبت نمود" (اول یو 4 : 19). او نسبت به ما بی اعتنا نیست. هرکدام ما از ما در دلِ او جای داریم. او ما را به نام میشناسد. او مراقب ماست و وقتی ما از او روی میگردانیم به جستجوی ما بر میآید.
به هرکدام از ما علاقمند است؛ محبتِ نمیگذارد که او نسبت به آنچه بر ما میرود بی اعتنا بماند. معمولا وقتی سالم و آسوده ایم اغلب فراموش میکنیم که به فکر دیگران هم باشیم (کاری که هرگز از خدای پدر سر نمیزند)، مشکلات و رنجهای آنان و بیعدالتیهایی که در حقشان میشود دیگر برایمان مهم نیست. بنابراین دلِ ما در دامِ بی اعتنایی میافتد: تا وقتی من نسبتاً سالم و آسوده هستم، آنان که چندان آسوده نیستند را فراموش میکنم. این منشِ خودخواهانة بی اعتنایی امروزه بُعدی جهانی یافته است تا جایی که می توان از یک جهانگیریِ بیاعتنایی سخن گفت.این مشکلی است که ما به عنوانِ مسیحیان باید با آن روبرو شویم.