نیایش میان کلیسا

عالی­جناب، برادر گرامی

هر روز عصر همچنان که شب فرا می­رسد، با خود احساسی از قدردانی برای روزی که به پایان می­ رسد و اعتمادی سرشار از امید به همراه می­آورد. امروز عصر، قلب من سرشار از قدردانی نسبت به خدا است که به من اجازه می­دهد پس از یک روز پرماجرا در بازدیدِ رسولی­ام، اینجا و در این کلیسای برادر، با شما در نیایش باشم. هم­زمان دلم در انتظارِ روزِی است که آن را پیشتر از نظرِ آیینِ عبادی با هم آغاز کرده­ایم، یعنی جشن رسول، آندریاسِ مقدس، بنیانگزار و نگهبانِ این کلیسا.

خداوند در این دعای شامگاهی و در کلامِ زکریای نبی، از نو  بنیانی که پیشرفتِ روز به روز ما بر آن استوار است را به ما می بخشد، صخرة استواری که ما با هم در شادی و امید بر روی آن گام بر می­داریم. این سنگِ بنا همانا وعدة خداوند است: " اینک من قوم خویش را از ممالکِ شرقی و غربی نجات خواهم بخشید ... در امانت و در عدالت" (زکر 8 : 7 ، 8).