به کشیشان، اسقفان، دینداران و وفادارانِ جهانِ کاتولیک و به تمامیِ نیکخواهان.
برادرانِ محترم و پسرانِ گرامی، سلامت و برکتِ رسولی بر شما باد.
پرورشِ پیشروِ مردمان، موضوعی است دارایِ اهمیتِ بسیار برایِ کلیسا. این به ویژه دربارة آنانی درست است که در تلاش اند، تا از تاراجِ گرسنگی، تنگدستی، بیماری های همه گیر و بی خبری بگریزند؛ از آنانکه در جستجویِ سهمِ بزرگتری در منافعِ تمدن وبهبودیِ فعالترِ کیفیت هایِ انسانیشان هستند؛ آنانکه هشیارانه برای رشدی پُربارتر در تلاش اند.
نگرانی کلیسا
1). پس از شورای واتیکانِ دو، با آگاهیِ روشنتر از درخواستهایِ انجیلِ مسیح در این زمینه، کلیسا، وظیفة خود میداند تمامیِ مردمان را در بررسیِ این مشکلِ جدی در تمامیِ ابعادش یاری کرده، نیازِ به کارِ همزمان در این پیوندگاهِ بُحرانی را بر عهدة ایشان بگذارد.
2). پیشینیانِ اخیرِ ما در وظیفة خود در این زمینه در نماندند. پیامهایِ شایانِ ذکرِ آنها، نورِ انجیل را بر مسائلِ اجتماعیِ معاصر تابانده است. نامة پاپیِ لئوی هشتم Rerum Novarum، نامة پیوس دهم Quadragesimo Anno، پیامِ رادیوییِ پیوسِ دوازدهم به جهانیان و دو نامة کلیساییِ ژانِ بیست و سوم Mater et Magistra و Pacem in Terris از این جمله اند.
مشکلی برای تمامیِ مردمان
3). امروز بسیارِ مهم است که مردمان این نکته را درک کرده، قدردانِ آن باشند که مسألة اجتماعی، تمامِ آدمیان را در هر گوشة جهان به هم پیوند میدهد. ژانِ بیست و سوم به روشنی این را بیان کرده و شورای واتیکانِ دو، در نظامنامة شبانیِ خود دربارة کلیسا در جهانِ امروز، آن را تأیید کرده است.
ملتهایِ گرسنة جهان، رو به مردمانِ بهرهمند از فراوانی، فریاد بر میآورند. کلیسا ، دردمند از این فریاد، از هر انسان و همة آدمیان میخواهد تا التماسِ این برادر را شنیده و با محبت به آن پاسخ دهد.