در ادامه آنچه چهارشنبه گذشته گفتم، هنوز مایلم با نگاه به مادران مان و تمامی آنچه انجام می دهند و تجربه می کنند، و در تمامی رنجی که برای فرزندانشان می کشند، بر سه نکته تأکید کنم. از خود می پرسم: یک مادر چه می کند؟
پیش از هر چیز او (به ما) یاد می دهد که چگونه در زندگی گام برداریم، او راه درستِ زندگی را به ما می آموزد، او می داند که چطور فرزندانش را راهنمایی کند، او همواره تلاش می کند تا راه درستِ رشد و بالغ شدن در زندگی را به فرزندانش بیاموزد و با مهربانی، عطوفت و عشق چنین می کند حتی هنگامی که تلاش می کند تا راه ما را استوار کند، زمانی که کمی در زندگی سرگردان شده ایم و یا راهی را پیش گرفته ایم که به ورطه ای می انجامد. یک مادر می داند که چه چیزی برای بچه مهم است تا در زندگی راهِ درست را برود. وانگهی او این (توانایی) را نه در کتابها بلکه از قلب خویش آموخته است. دانشگاهِ مادران قلب آنهاست! آنها آنجا می آموزند که فرزندانشان را چطور بزرگ کنند.