نور ایمان

    نامة کلیساییِ پاپ فرانسوا

    به اسقفان، کشیشان، روحانیان و راهبان

    و تمامیِ وفاداران در ایمان

نورِ ایمان؛ سنّتِ کلیسا عطیهِ عظیمی که عیسی آورد را با این اصطلاح توصیف می­کند اصطلاحی که در انجیلِ یوحنا چنین ظاهر می­شود: " من چون نوری به جهان آمدم تا هرکه به من ایمان آوَرَد در تاریکی نماند" (یو 12 : 46). همچنین پولس رسول چنین بیان  می­کند: " همان خدا که گفت نور از میان تاریکی بتابد نورِ خود را در دلهای ما تابانید (دوم قرن 4 : 6).

در جهانِ پیشامسیحی که مجذوبِ نور بود آیینِ خدایِ خورشید پرورش یافته بود و Sol Invictus (یا مهرِ پیروز) به هنگامِ طلوع پرستش می­شد. با اینکه خورشید هر روز از نو متولّد می­شد روشن بود که نورش نمی­تواند سرتاسرِ وجودِ آدمی را روشنی بخشد. در واقع خورشید تمامیِ واقعیت را روشن نمی­کند؛ پرتوِ او در گذر از سایة مرگ یعنی آنجا که چشم آدمی به روی نورِ خورشید بسته می­شود ناتوان است. شهید ژوستینِ مقدس می­پرسد: « آیا انسانی یافت شده است که بخواهد برای گواهی دادن بر ایمانش به خورشید بمیرد؟» مسیحیان، آگاه از افقِ عظیمی که ایمان در برابرِ ایشان گشوده بود، مسیح را آن خورشیدِ راستین « که پرتوهایش زندگی می­بخشند » نامیدند.